Volendammer kwakken waren het grootste type vissersvaartuig van de Zuiderzee, met een lengte van 16 meter. De schepen hebben een platte bodem, een diepgang van een meter en een bun: een groot watergevuld ruim waarin de vangst in leven kon worden gehouden. Er werd mee gevist op allerlei vissoorten waaronder haring, ansjovis en garnalen. Na de aanleg van de Afsluitdijk in 1932 werd het water zoet, deze soorten verdwenen en in plaats daarvan werd de palingvangst het belangrijkst. In de wintermaanden werd ook gevist op de Noordzee, op kabeljauw, schelvis en schol. Daarbij fungeerde de haven van Terschelling als uitvalsbasis. Met zogenaamde ‘jagers’ (snelle botters) werd de gevangen vis van Terschelling dan naar de viskopers in Amsterdam gevaren. Na een stormramp in 1896 waarbij 7 vissers verdronken, beperkten veel vissers zich tot de visgronden in de Zuiderzee. De vissers maakten meestal gebruik van een trechtervormig sleepnet, bekend als de ‘kuul’. Op verschillende wijzen kon de opening van dit net omwijd gehouden worden: met twee lange ‘kwakkebomen’ die aan weerskanten van de botter opzij staken, of door met twee botters naast elkaar te vissen, met een grote kuul ertussenin, het zogenaamde ‘wonderkuilen’. De opkomst van stalen motorschepen en de afsluiting van de Zuiderzee in 1932 zorgden ervoor dat de kwakken en de andere zeilende vissersschepen geleidelijk aan in onbruik raakten. Op zaterdag 20 juni 1964 verliet de VD230, de als laatste tot de vloot behorende Volendammer kwak, de haven om verder te dienen als pleziervaartuig.